Γράφει ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης
ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ
Κάθε φορά που οι Έλληνες πολίτες τολμούν να διαμαρτυρηθούν μαζικά για το κατάντημα της δημοκρατίας μας, ασκώντας δριμεία κριτική στους πολιτικούς, ενεργοποιείται
ο προπαγανδιστικός μηχανισμός της εκάστοτε κυβέρνησης, προκειμένου να υψώσει γρανιτένιο τείχος ενάντια στους «επικίνδυνους αμφισβητίες» των δημοκρατικών θεσμών.Ήταν απολύτως αναμενόμενο ότι η πρωτοβουλία της Μαρίας Καρυστιανού για σύσταση Προανακριτικής Επιτροπής με αντικείμενο την βαρύτατη κατηγορία της εσχάτης προδοσίας σε βάρος του Κυριάκου Μητσοτάκη, ενός εκ των τυραννικότερων πρωθυπουργών που έχουν βρεθεί στο κυβερνητικό πηδάλιο της χώρας μας, θα ερέθιζε στο έπακρο τους συστημικούς πυλωρούς της άρχουσας τάξης, ακριβέστερα: της εν Ελλάδι εκπροσωπούμενης Νέας Τάξης Πραγμάτων.
ΠΑΥΛΟΣ ΜΑΡΙΝΑΚΗΣ
Έτσι, καθόλου δεν εκπλήσσει η αντίδραση του κυβερνητικού εκπροσώπου Παύλου Μαρινάκη, ο οποίος δήλωσε:
«Το να μιλάμε για εσχάτη προδοσία για έναν νόμιμα εκλεγμένο Πρωθυπουργό, με αφορμή ένα τραγικό δυστύχημα, δεν έχει καμία νομική τεκμηρίωση ούτε λογική βάση. Αντιλαμβανόμαστε τι σημαίνει εσχάτη προδοσία; Είναι η κορύφωση μιας πολιτικής κατρακύλας».
Με αυτήν την δήλωσή του, ο παλαιός φοιτητής μου στην Νομική Σχολή Κομοτηνής απέδειξε ότι βιάστηκε πάρα πολύ να αναλάβει ένα τόσο καίρια σημασίας πόστο, αφού ο συνήθως ιδιαίτερα αδύναμος λόγος του δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις υψηλές απαιτήσεις της ρητορικής τέχνης που θα πρέπει να κατέχει ένας κυβερνητικός εκπρόσωπος, ειδικά σε μια εποχή όπου οι επικοινωνιακές μάσκες αρχίζουν και καταπίπτουν με θεαματικό τρόπο.
Σε αντίθεση με ό,τι δήλωσε ο κ. Μαρινάκης, καμία σημασία δεν έχει για την αξιολόγηση των πεπραγμένων ενός πρωθυπουργού υπό το πρίσμα της εσχάτης προδοσίας αν είναι νόμιμα εκλεγμένος ή μη. Το κρίσιμο είναι αν από τον τρόπο διακυβέρνησής του προκύπτει ότι έχουν καταλυθεί οι θεμελιώδεις αρχές και θεσμοί του πολιτεύματος που αναφέρονται στο άρθρο 134 παρ. 3 του Ποινικού Κώδικα.
Εκεί προβλέπεται ότι: «Θεμελιώδεις αρχές και θεσμοί του πολιτεύματος θεωρούνται στο Κεφάλαιο αυτό: α) η ανάδειξη του Αρχηγού του Κράτους με εκλογή, β) το δικαίωμα του λαού να εκλέγει τη Βουλή με γενικές, άμεσες, ελεύθερες, ίσες και μυστικές ψηφοφορίες μέσα στα συνταγματικά χρονικά πλαίσια, γ) το κοινοβουλευτικό σύστημα διακυβέρνησης, δ) η αρχή του πολυκομματισμού, ε) η αρχή της διάκρισης των λειτουργιών, όπως προβλέπεται στο Σύνταγμα, στ) η αρχή της δέσμευσης του νομοθέτη από το Σύνταγμα και της εκτελεστικής και της δικαστικής λειτουργίας από το Σύνταγμα και τους νόμους, ζ) η αρχή της ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης και η) η γενική ισχύς και προστασία των ατομικών δικαιωμάτων που προβλέπει το Σύνταγμα».
Δεν χωρεί, λοιπόν, καμία αμφιβολία ότι η αρχή της διάκρισης των λειτουργιών, όπως προβλέπεται στο Σύνταγμα (άρ. 26), έχει προ πολλού και κατ’ επανάληψιν ποδοπατηθεί. Το ίδιο ισχύει τόσο ως προς την αρχή της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης, η οποία στην πραγματικότητα αποτελεί ειδικότερη έκφανση της παραβιασθείσας διάκρισης των λειτουργιών, όσο και ως προς την γενική ισχύ και την προστασία των ατομικών δικαιωμάτων που προβλέπει το Σύνταγμα.
Η σύγχυση των εξουσιών και το έλλειμμα της ανεξαρτησίας της ελληνικής Δικαιοσύνης δεν προκύπτει μόνο από την άρνηση των ανώτατων δικαστών να ελέγχουν την εκτελεστική και την νομοθετική εξουσία, αλλά και από την τάση τους να κηδεμονεύουν την κρίση δικαστικών και εισαγγελικών λειτουργών που ασκούν κατά νόμο και κατά συνείδηση τα καθήκοντά τους.
Είναι δε κοινός τόπος ότι η δικαστική εξουσία συντονίζεται συστηματικά με την εκτελεστική και την νομοθετική εξουσία, καθαγιάζοντας τις αντισυνταγματικές επιλογές της τελευταίας, όπως συνέβη π.χ. με την νομιμοποίηση: του εξαναγκαστικού-πειραματικού εμβολιασμού κατά του κορωνοϊού, του αποκλεισμού του κόμματος «Σπαρτιάτες» από τις ευρωεκλογές (αδιανόητη η απόφαση του πατερνα-ληστρικού Εκλογοδικείου που, σε αντίθεση με το ποινικό δικαστήριο, μπόρεσε να διαγνώσει εξαπάτηση εκλογέων, κηρύσσοντας έκπτωτους τρεις βουλευτές των «Σπαρτιατών»!) και, προσφάτως, του παρά φύσιν γάμου των ομοφυλοφίλων.
Σε ό,τι αφορά την προστασία των συνταγματικά κατοχυρωμένων ατομικών δικαιωμάτων, οι εκτενείς υποκλοπές τηλεφωνικών συνδιαλέξεων αναρίθμητων πολιτών μέσω του Predator, μια υπόθεση που αρχειοθετήθηκε και με την βούλα της Εισαγγελίας του Αρείου Πάγου, αλλά και η υποχρεωτική θέσπιση ενιαίου Προσωπικού Αριθμού που θα μετατρέψει τους αριθμοποιημένους πολίτες σε «γυάλινους», διαρκώς επιτηρούμενους και, αργότερα, σε τσιπαρισμένους μετ-ανθρώπους, αποτελούν δύο ισχυρές ενδείξεις ότι η ελληνική δημοκρατία υφίσταται μόνο ως βιτρίνα.
Η προαναφερθείσα κατάλυση των δημοκρατικών θεσμών, σύμφωνα με την 2η παράγραφο του άρ. 134 ΠΚ, μπορεί να είναι προϊόν κατάχρησης ή σφετερισμού της ιδιότητας του κρατικού οργάνου, πόσω μάλλον ενός πρωθυπουργού που έχει διαβρώσει σχεδόν τα πάντα, κατακλύζοντας με αμέτρητα ψέματα τον ελληνικό λαό.
Άλλωστε, τα μοντέρνα πραξικοπήματα δεν γίνονται πλέον με τεθωρακισμένα οχήματα, αλλά με έξυπνους «δούρειους ίππους», που αξιοποιούν την ξύλινη γλώσσα της προπαγάνδας. Όπως επισημαίνει ο Ντέιβιντ Ράνσιμαν στο βιβλίο του «Έτσι τελειώνει η δημοκρατία;»:1
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου