Ήταν ένα μεσημέρι που όλα έμοιαζαν ήσυχα. Ο ήλιος έκαιγε στα τζάμια και το σπίτι ήταν βυθισμένο σε εκείνη τη ζεστή, σιωπηλή ραστώνη. Ο άντρας μου είχε φύγει για τη δουλειά του, ή έτσι νόμιζα. Κι εγώ… δεν ήμουν μόνη.
Ο Αντρέας, φίλος και παλιός πειρασμός, βρέθηκε ξανά στην αγκαλιά μου. Είχε έρθει υποτίθεται για «καφέ και κουβέντα». Όμως το βλέμμα του δεν έκρυβε τίποτα. Ο τρόπος που με κοίταζε, που πλησίαζε… ήξερα πού θα κατέληγε.
Το φιλί ήρθε αργά, γεμάτο προσμονή. Τα χέρια του με έλυσαν σαν κορδόνι. Κάθε άγγιγμα, κάθε ανάσα, μου ξυπνούσε όλα όσα έκρυβα καιρό. Κι όταν γονάτισα μπροστά του, δεν υπήρχε επιστροφή. Ήταν μια πράξη πόθου, παράδοσης – μια στιγμή χωρίς σκέψη, μόνο ένστικτο.
Κι ύστερα… άκουσα το «γκαπ» της πόρτας. Μια αργή, αθόρυβη κίνηση. Γύρισα απότομα.
Ο άντρας μου στεκόταν εκεί. Δεν μίλησε. Δεν φώναξε. Μόνο μας κοίταξε. Τα μάτια του καρφώθηκαν επάνω μου – όχι με οργή. Με κάτι πιο σκοτεινό. Περιέργεια; Πόθος; Ζήλια; Ή όλα μαζί;
Αντί να φύγει, μπήκε στο δωμάτιο και έκλεισε πίσω του την πόρτα. Ο Αντρέας είχε μείνει ακίνητος, όπως κι εγώ. Όμως δεν υπήρξε σύγκρουση. Ο άντρας μου πλησίασε… και μου χάιδεψε το πρόσωπο. Μου ψιθύρισε στο αυτί:
— Αν είναι να το ζήσεις… ζήσε το μπροστά μου.
Δεν το περίμενα. Μα δεν είπα λέξη.
Και τότε, όλα πήραν φωτιά. Τα βλέμματα, οι ανάσες, τα κορμιά. Ο πόθος για το σεξ δεν χώρεσε πια στα λόγια. Ήταν ωμός. Ήταν κοινός. Ήταν ελευθερία.
Η νύχτα ήρθε και μας βρήκε ξαπλωμένους, ιδρωμένους, σιωπηλούς. Κανείς δεν μετάνιωσε. Κανείς δεν εξήγησε.
Μόνο ένα βλέμμα ανάμεσά μας, το τελευταίο:
«Τώρα ξέρουμε… και τώρα τίποτα δε θα ‘ναι το ίδιο»
Αποκαλυπτικά Βήματα – Μέρος 2ο: Η Σιωπη Μετά
Το επόμενο πρωί, το φως φιλτραριζόταν μέσα από τις μισόκλειστες κουρτίνες. Η ατμόσφαιρα ήταν ήρεμη, σχεδόν απατηλά γαλήνια. Το σεντόνι ήταν τσαλακωμένο, μυρωδιές από ιδρώτα, δέρμα και κάτι άγριο αιωρούνταν στον αέρα. Ήταν σαν να είχε μείνει πίσω η ανάμνηση μιας νύχτας που ξεπέρασε τα όρια.
Καθόμουν στην άκρη του κρεβατιού, γυμνή, με τη σπονδυλική μου στήλη να ανατριχιάζει όχι από το κρύο, αλλά από όσα είχαν συμβεί. Ο άντρας μου ήταν ακόμη ξαπλωμένος πίσω μου. Δεν είχε πει λέξη από το χθες. Δεν χρειαζόταν. Το βλέμμα του μιλούσε πιο δυνατά από λόγια.
— «Δεν ήξερα ότι…»
Η φωνή μου χάθηκε.
— «Ούτε εγώ. Μα ένιωσα κάθε δευτερόλεπτο.»
Στράφηκα προς το μέρος του. Το βλέμμα του είχε αλλάξει. Ήταν πιο βαθύ, πιο περίπλοκο, πιο ανοιχτό. Ίσως αυτό που έγινε, αντί να μας διαλύσει, είχε ανοίξει ένα νέο κεφάλαιο. Ίσως το πάθος δεν χωρά σε προκαθορισμένα σχήματα. Ίσως, για πρώτη φορά, ήμασταν ειλικρινείς.
Το κουδούνι της πόρτας διέκοψε τις σκέψεις. Ήταν ο Αντρέας. Στεκόταν στο κατώφλι με το ίδιο εκείνο βλέμμα. Σαν να ήξερε ότι δεν είχε τελειώσει.
Δεν είπαμε πολλά. Κοιταχτήκαμε. Κι αυτή τη φορά, κανείς δεν έφυγε.
Ο Αντρέας μπήκε αργά στο σαλόνι. Δεν είπε ούτε λέξη. Μόνο κοίταξε. Κι ο άντρας μου σηκώθηκε, ντυμένος πρόχειρα, χωρίς να αποφύγει το βλέμμα του.
Η σιωπή ανάμεσά μας δεν ήταν αμηχανία. Ήταν ένας αόρατος παλμός. Κάτι είχε αλλάξει. Δεν ήμασταν πια τρεις άνθρωποι με ρόλους – ήμασταν τρεις ψυχές μπλεγμένες, με κοινές επιθυμίες, με την παραδοχή του απαγορευμένου που τώρα έμοιαζε φυσικό.
Ο άντρας μου κάθισε στον καναπέ. Ο Αντρέας στάθηκε μπροστά του. Κι εγώ, ανάμεσά τους. Δεν ήξερα ποιος παρατηρούσε ποιον. Ήξερα μόνο πως δεν ήθελα να σταματήσει.
— «Κανείς δεν το είχε φανταστεί αυτό, έτσι;» ψιθύρισα.
Ο Αντρέας με κοίταξε με ένα χαμόγελο που δεν ήταν σίγουρο, αλλά ήταν αληθινό.
Ο άντρας μου δεν απάντησε. Άπλωσε απλά το χέρι του προς εμένα. Με άγγιξε στο γόνατο. Ήταν εκείνη η μικρή, ανεπαίσθητη κίνηση που τα είπε όλα.
Η επόμενη ώρα δεν είχε λέξεις. Μόνο δέρμα, ανάσες, βλέμματα, χέρια που δεν έψαχναν εξουσία, αλλά μοίρασμα. Το σαλόνι μετατράπηκε σε σκηνή ενός απελευθερωτικού πάθους, που δεν ήξερε αν ήταν έρωτας, λύτρωση ή απλώς έκφραση όσων χρόνια κρατιούνταν μέσα μας.
Ήταν… ο δικός μας νόμος. Η δική μας πραγματικότητα.
Και όταν, μετά από πολύ ώρα, σωριαστήκαμε εξαντλημένοι — όχι από κόπωση, αλλά από ένταση — κανείς δεν ρώτησε «τι σημαίνει αυτό τώρα».
Γιατί αυτό ήταν το τώρα.
Ίσως αύριο να ήταν αλλιώς.
Ίσως όχι.
Αλλά εκείνη τη στιγμή, ήμασταν ελεύθεροι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου