Κάποιοι τον είχαν ξεγράψει από το κυβερνητικό κάδρο, άλλοι πάλι ψιθύριζαν ότι “ο Αλέξης Πατέλης δεν είπε την τελευταία του κουβέντα”. Κι όμως, να σου ο πρώην οικονομικός σύμβουλος, περνά ξανά το κατώφλι του Μεγάρου Μαξίμου – όχι όμως με χαμόγελα και χειραψίες.
Το ραντεβού δεν ήταν ούτε εθιμοτυπικό, ούτε κοινωνικής φύσεως. Οι καλά πληροφορημένοι λένε πως το κάλεσμα δεν ήρθε από νοσταλγία αλλά από… ανάγκη αποκατάστασης ισορροπιών. Κάποιοι εντός των τειχών του Μεγάρου έχουν ενοχληθεί, και όχι αδίκως, με τις ψιλοκαρφίτσες που αφήνει δεξιά κι αριστερά ο Πατέλης για τη θητεία του εκεί. Όχι ευθείες βολές, αλλά αρκετά αιχμηρές για να προκαλέσουν τριγμούς.
Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που άκουσαν σχόλια – σχεδόν υπαινιγμούς – για πρακτικές, πρόσωπα και αποφάσεις που πάρθηκαν τότε. Το θέμα δεν είναι αν είχε δίκιο ή άδικο· είναι το ποιος μιλάει και πού. Και όταν το λέει κάποιος που ήταν στο ίδιο τραπέζι, τότε οι λέξεις αποκτούν ειδικό βάρος.
Ο Πατέλης δεν φημίζεται για τις “βολικές” κουβέντες του, ούτε κρύβει την άποψή του πίσω από διπλωματικά πέπλα. Και αυτό, σε πολιτικούς χώρους όπου η πειθαρχία μετράει όσο και τα νούμερα των δημοσκοπήσεων, ενοχλεί.
Η πρόσκληση, λοιπόν, δεν ήταν φιλοφρόνηση. Ήταν μήνυμα. Ότι μπορείς να φύγεις, αλλά δεν ξεμπερδεύεις τόσο εύκολα. Γιατί το παρελθόν είναι σαν ανεμιστήρας υδρονέφωσης – όταν το πειράξεις, σκορπάει παντού.
Το Μαξίμου έχει πολλούς διαδρόμους – και μερικοί απ’ αυτούς, μιλάνε πολλοί!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου