Ειρηνευτικές διαδικασίες ή πολιτική της λήθης;

 Ειρηνευτικές διαδικασίες ή πολιτική της λήθης;

του Φώτη Αλεξόπουλου

Οικονομολόγος – Πολιτικός Επιστήμονας

Σε πρόσφατη δήλωσή του, ο Πρόεδρος της Τουρκίας χαρακτήρισε την εισβολή στην Κύπρο το 1974 ως «ειρηνευτική επιχείρηση». Δεν είναι η πρώτη φορά που η Άγκυρα επιχειρεί να επαναδιατυπώσει ένα από τα τραγικότερα γεγονότα της σύγχρονης ιστορίας της περιοχής. Όμως αυτού του τύπου η ρητορική δεν αποτελεί απλώς πρόκληση στη μνήμη των θυμάτων. Είναι μια επικίνδυνη διαστρέβλωση της ιστορικής πραγματικότητας.

Όταν μια πολεμική επιχείρηση βαφτίζεται «ειρήνη», όταν η κατοχή προβάλλεται ως «προστασία» και όταν ο ξεριζωμός 200.000 ανθρώπων παρουσιάζεται ως «σταθεροποίηση», τότε οι λέξεις χάνουν το νόημά τους και η έννοια της δικαιοσύνης απονευρώνεται.

Η λεγόμενη «ειρηνευτική επιχείρηση» του 1974 συνοδεύτηκε από τεκμηριωμένα εγκλήματα πολέμου: μαζικούς βιασμούς, εξαφανίσεις ανθρώπων και την εμπέδωση ενός καθεστώτος κατοχής που παραμένει μέχρι σήμερα — στην καρδιά της Ευρώπης.

Αν αυτή είναι η νέα ρητορική «φιλοσοφία ειρήνης» της Άγκυρας, τότε τι άλλο μπορεί να ενταχθεί σ’ αυτό το πλαίσιο;

Ήταν άραγε η Γενοκτονία των Αρμενίων το 1915 μια «ειρηνική αναδιοργάνωση» του πληθυσμού της Ανατολίας;

Η εξόντωση των Ποντίων Ελλήνων, μια ακόμη «επιχείρηση σταθερότητας»;

Το κάψιμο της Σμύρνης και η εξαφάνιση ενός πολυπολιτισμικού κόμβου του Ελληνισμού, μια «ειρηνική αποχώρηση»;

Η μαζική απέλαση των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης το 1964, με κατασχέσεις περιουσιών, πολιτιστική καταστροφή και οικονομική εξόντωση, ήταν κι αυτή ένα «ειρηνευτικό σχέδιο συμφιλίωσης»;

Δεν πρόκειται απλώς για παιχνίδι λέξεων. Οι λέξεις διαμορφώνουν αντιλήψεις, επηρεάζουν τη συλλογική μνήμη και επηρεάζουν διεθνείς στάσεις. Όταν ένα κράτος αποφεύγει συστηματικά να αναλάβει ιστορική ευθύνη — και μάλιστα εξωραΐζει τις πράξεις του — δεν οικοδομεί την ειρήνη. Ανοίγει το δρόμο για την επόμενη κρίση.

Η Ιστορία δεν μπορεί να υποτάσσεται στη γεωπολιτική σκοπιμότητα. Η πραγματική ειρήνη βασίζεται στην αλήθεια, τη συγγνώμη, τη συμφιλίωση και στον σεβασμό του διεθνούς δικαίου. Οτιδήποτε λιγότερο ενισχύει την ατιμωρησία και επιβραβεύει τον κυνισμό.

Η Ελλάδα, η Κύπρος και οι δημοκρατικές δυνάμεις της περιοχής δεν έχουν κανέναν λόγο να αποδεχθούν αυτόν τον ρητορικό ακροβατισμό. Αν η Τουρκία θέλει πραγματικά να συμβάλει στη σταθερότητα της Ανατολικής Μεσογείου, πρέπει να ξεκινήσει με μια ειλικρινή αποδοχή της ιστορικής αλήθειας. Μόνο τότε η λέξη «ειρήνη» θα έχει πραγματικό περιεχόμενο.

ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΓΓΛΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ

Ειρηνευτικές Διαδικασίες ή η Πολιτική της Λήθης;

by Fotis Alexopoulos

Οικονομολόγος – Πολιτικός Επιστήμονας

In a recent statement, Turkey’s President referred to the 1974 invasion of Cyprus as a “peace operation.” It’s not the first time Ankara has attempted to reframe one of the most traumatic events in the region’s modern history. But this kind of language is not just a provocation to the memory of the victims — it’s a dangerous distortion of historical reality.

When an act of aggression is labeled as “peace,” when military occupation is presented as “protection,” and when the forced displacement of over 200,000 Cypriots is framed as “stabilization,” then words lose their meaning — and justice becomes hollow.

The so-called “peace operation” of 1974 left behind a trail of documented war crimes: mass rapes, disappearances, and a prolonged occupation that persists to this day — in the heart of Europe.

If this is the new rhetorical model Turkey is promoting as a “philosophy of peace,” then one has to wonder: what else fits into this narrative?

Was the Armenian Genocide of 1915 simply a “peaceful reordering” of Anatolia’s Christian populations?

Was the extermination of the Greeks of Pontus another “operation for stability”?

Was the burning of Smyrna and the erasure of a once-thriving multicultural hub in Asia Minor a “peaceful transition”?

Was the expulsion of Greeks from Istanbul in 1964 — accompanied by asset seizures, economic suffocation, and cultural erasure — part of a “reconciliation plan”?

This is not mere semantics. Words shape perceptions. They frame public memory. They influence international attitudes. When a state deliberately avoids taking historical responsibility — and dresses up past atrocities in benevolent terms — it is not laying the groundwork for peace. It is preparing the terrain for the next confrontation.

History should never be held hostage to geopolitical interests. Genuine peace is not achieved through denial or revisionism. It begins with truth, accountability, reconciliation, and respect for international law. Anything less reinforces a culture of impunity and elevates cynicism into official policy.

Greece, Cyprus, and the democratic actors in the region have no reason to accept this rhetorical sleight of hand. If Turkey is serious about contributing to stability in the Eastern Mediterranean, it must begin with a sincere acknowledgment of the past. Only then can the word “peace” carry real weight.