Η ζωή έχει τον τρόπο της να γεμίζει με θόρυβο πριν καν το καταλάβετε. Κάνετε μικρές υποχωρήσεις που φαίνονται αθώες στην αρχή, αλλά κάπως αφήνουν το συναίσθημα της εξάντλησης να εισχωρήσει. Μέχρι που έρχεται μια μέρα και ξυπνάτε συνειδητοποιώντας ότι έχετε χτίσει μια ζωή που φαίνεται καλή στους άλλους, αλλά εσείς, μέσα σας, νιώθετε ότι κάτι σας βαραίνει.
Αλλά η αλήθεια είναι αυτή: όταν συνεχίζετε να ανέχεστε ό,τι σας κλέβει την ηρεμία, σιγά-σιγά, στην πραγματικότητα, χτίζετε μια . Ή, ακόμα χειρότερα, μια ζωή που μισείτε πραγματικά.
Η επίγνωση είναι το σημείο απ’ όπου ξεκινά η ελευθερία. Και με αυτό κατά νου, ας δούμε επτά πράγματα που πολλοί από εμάς συνεχίζουμε να ανεχόμαστε και που σταδιακά μας γεμίζουν πικρία. Καθώς και πώς μοιάζει η στιγμή που τελικά αποφασίζει κάποιος να τα σταματήσει επιτέλους.
Τα 7 πράγματα που ανέχεστε συνεχώς και σας κάνουν να μισείτε τη ζωή σας
- Εξηγείτε διαρκώς τις πράξεις σας
- Διατηρείτε σχέσεις που εξαντλούν την ενέργειά σας
- Λέτε “ναι” όταν το σώμα σας λέει “όχι”
- Ζείτε μες την ακαταστασία και το χάος
- Προσποιείστε πως είστε καλά – ενώ δεν είστε
- Αποδέχεστε μια δουλειά που δεν αναγνωρίζει την αξία σας
- Θεωρείτε ότι πρέπει να κάνετε τα πάντα μόνος σας
Εξηγείτε διαρκώς τις πράξεις σας
Όταν κάθε “όχι” συνοδεύεται από μια ολόκληρη παράγραφο, εκπαιδεύετε τους άλλους να περιμένουν μια εξήγηση κάθε φορά που σέβεστε τα όριά σας. Με τον καιρό, αυτό καταστρέφει την αυτοπεποίθησή σας. Μετατρέπει κάθε απόφαση μια συζήτηση και αποδυναμώνει τη δήλωσή σας.
Δεν χρωστάτε αναλυτικές εξηγήσεις στους άλλους. Ένα από “δεν μπορώ” είναι αρκετό.
Διατηρείτε σχέσεις που εξαντλούν την ενέργειά σας
Κάποιοι άνθρωποι μεταφέρουν θετική ενέργεια, ενώ άλλοι σας κάνουν να θέλετε να κρυφτείτε κάτω από μια κουβέρτα. Και όμως, συνεχίζουμε να απαντάμε σε μηνύματα, να πηγαίνουμε σε ραντεβού ή να συμμετέχουμε σε συζητήσεις που μας εξαντλούν συναισθηματικά. Πολλοί παραμένουν σε “πεθαμένες” φιλίες επειδή νιώθουν άσχημα.
Η αλήθεια; Κάθε φορά που ανεχόμαστε μια ακατάλληλη σχέση, μπλοκάρουμε το χώρο για να μπουν πιο υγιείς σχέσεις στη ζωή μας. Η απόσταση δεν είναι σκληρότητα, είναι αυτοσεβασμός.
Λέτε “ναι” όταν το σώμα σας λέει “όχι”
Το σώμα σας πάντα ξέρει. Η σφιγμένη καρδιά, το πιεσμένο χαμόγελο, η ξαφνική κούραση… υπάρχουν υποκείμενοι λόγοι για αυτά τα συναισθήματα. Είναι σημάδια από το νευρικό σας σύστημα που λένε, “Αυτό δεν είναι σωστό”. Αλλά τα παραβλέπουμε για χάρη της έγκρισης, για ευκολία ή από φόβο μήπως απογοητεύσουμε κάποιον.
Όταν λέτε ναι σε πράγματα που δεν σας εκφράζουν, η απογοήτευση είναι διαρκής. Διαχέεται στην ενέργειά σας, στη διάθεσή σας, ακόμη και στην αίσθηση του σκοπού σας. Την επόμενη φορά που θα νιώσετε αυτήν την εσωτερική αντίσταση, σταματήστε λίγο πριν συμφωνήσετε. Τα σήματα του σώματός σας αξίζουν τον ίδια σεβασμό με τις προσδοκίες των άλλων.
Ζείτε μες την ακαταστασία και το χάος
Εύκολα παραβλέπουμε τον ψυχολογικό φόρτο που προκαλεί η φυσική ακαταστασία. Εκείνη η στοίβα με τα αδιάβαστα γράμματα, η γεμάτη ντουλάπα, το ημιτελές έργο… όλα αυτά είναι οπτικές υπενθυμίσεις που σας λένε ότι έχετε μείνει πίσω. Ο θόρυβος μπορεί να είναι αθόρυβος, αλλά είναι συνεχής.
Η ακαταστασία σας υπενθυμίζει την αναβλητικότητα σας. Η ακαταστασία “πνίγει” την καθαρότητα και τη σαφήνεια στη ζωή.
Προσποιείστε πως είστε καλά – ενώ δεν είστε
«Είμαι καλά». Η φράση αυτή, είναι πιθανώς μία από τις πιο συχνές στην καθημερινή γλώσσα. Την λέμε για να μην επιβαρύνουμε τους άλλους ή επειδή δεν θέλουμε να φανούμε αδύναμοι. Αλλά οι έρευνες δείχνουν ότι η καταστολή των συναισθημάτων δεν τα κάνει να εξαφανιστούν, απλώς διδάσκει τον εγκέφαλό μας να ατονεί. Τελικά, δεν μπορείς να γιατρέψεις αυτό που δεν επιτρέπεις στον εαυτό σου να νιώσει.
Η συνειδητοποίηση βοηθά να αναθεωρήσουμε τα αρνητικά συναισθήματα που νιώθουμε μέσα μας. Δείτε τα συναισθήματα σαν μηνύματα που έχουν κάτι να σας πουν. Όταν σταματήσετε να προσποιείστε πως όλα είναι καλά, όταν αφήσετε τον εαυτό σας να νιώσει, θα ανακτήσετε την πραγματική σας δύναμη.
Αποδέχεστε μια δουλειά που δεν αναγνωρίζει την αξία σας
Πόσοι από εμάς παραμένουμε σε δουλειές που σταδιακά μας φθείρουν. Ανεχόμαστε την κακοπληρωμή, την υποτίμηση, τον εγκλωβισμό σε περιβάλλοντα που εξαντλούν την ενέργειά μας. Έχουμε πείσει τον εαυτό μας πως, “είναι προσωρινό”. Ωστόσο, τα χρόνια περνούν και η ενέργειά μας χάνεται.
Μόνο όταν τελικά φύγετε από μια εξουθενωτική εργασία θα καταλάβετε το πραγματικό της κόστος. Η δουλειά πρέπει να μας εμπνέει – όχι να μας καταπιέζει. Σας αξίζει μια εργασία όπου οι προσπάθειές σας αναγνωρίζονται και προάγεται η εξέλιξή σας.
Θεωρείτε ότι πρέπει να κάνετε τα πάντα μόνος σας
Κάτι ακόμα που ανεχόμαστε, αλλά στην ουσία το προκαλούμε μόνοι μας, είναι να θεωρούμε την ανεξαρτησία σαν ένδειξη αξίας. Λέμε στον εαυτό μας, “Θα το καταφέρω”, ακόμα κι όταν βρισκόμαστε στα όρια της εξάντλησης. Αλλά η αυτονομία μετατρέπεται σε αυτοκαταστροφή όταν μας απομονώνει από τη βοήθεια και τη σύνδεση. Υπάρχει τεράστια δύναμη στο να ζητάς υποστήριξη.
Δεν σημαίνει ότι δεν είμαστε ικανοί, αλλά πως είμαστε άνθρωποι. Είτε πρόκειται για το να αναθέσετε δουλειές, να απευθυνθείτε σε έναν φίλο, είτε απλώς να παραδεχτείτε: «Είμαι υπερφορτωμένος/η», το να μοιράζεστε το βάρος είναι μια ριζοσπαστική πράξη φροντίδας του εαυτού σας.
Όταν επιτρέπετε στον εαυτό σου να εκφραστεί ελεύθερα, δημιουργείς χώρο για γνήσια σύνδεση και ανακούφιση. Κάτι ακόμα που ανεχόμαστε, αλλά στην ουσία το προκαλούμε μόνοι μας, είναι να θεωρούμε την ανεξαρτησία σαν ένδειξη αξίας.
Tips
Η ζωή δεν καταρρέει σε μεγάλες, τραγικές στιγμές. Ξεκινά να διαλύεται αργά μέσα από όλα τα μικρά πράγματα που συνεχίζουμε να ανεχόμαστε. Οι μισές αλήθειες, η συναισθηματική ακαταστασία, οι υποχωρήσεις που ροκανίζουν το αίσθημα της χαράς μας.
Δεν χρειάζεται να ανατρέψετε τα πάντα αμέσως. Ξεκινήστε με μικρά βήματα. Αφαιρέστε μία πηγή απογοήτευσης κάθε φορά. Πείτε “όχι” μια φορά. Μιλήστε ανοιχτά μία φορά. Τακτοποιήστε ένα συρτάρι.
Κάθε πράξη άρνησης είναι πράξη αυτοσεβασμού. Επειδή η ζωή που πραγματικά θέλετε, δεν είναι θαμμένη κάτω από το χάος. Είναι θαμμένη κάτω από όλα όσα έχετε ανεχτεί για πολύ καιρό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου