Δεν μου αρέσει να μπαίνω στο σπίτι μου και να μην με περιμένει κανένας. Ετσι, μετά από μια εβδομάδα απουσίας μπαίνοντας στο άδειο σπίτι ένοιωσα ένα σφίξιμο.
Αλλά αποζημιώθηκα ανοίγοντας την μπαλκονόπορτα. Ένα τεράστιο αγγούρι με καλωσόρισε! Φεύγοντας δεν είχα προσέξει προφανώς ότι η αγγουριά που είχα φυτέψει τέλη Απριλίου είχε καρπούς. Με τη βοήθεια του αυτόματου ποτίσματος που έχω στη βεράντα μου το αγγουράκι ήρθε κι έδεσε. Τότε ξύπνησε μέσα μου η εκ μητρός του πατρός μου βουλγάρικη καταγωγή μου και θυμήθηκα το ταρατόρ, μια δροσερή κρύα σούπα που μας είχαν προσφέρει ως πρώτο πιάτο, όταν είχαμε πάει οικογενειακώς στη Σόφια για να επισκεφθούμε τους συγγενείς μας. Ήταν μέσα στη δεκαετία του ’70. Το ταρατόρ μοιάζει με τζατζίκι σε μορφή σούπας. Το έφτιαξα, λοιπόν, με το μισό από το ολόφρεσκο τεράστιο αγγούρι μου και το απολαύσαμε ως δροσερό μεσημεριανό.
Υλικά
1 αγγούρι (φυσιολογικού μεγέθους, όχι σαν το δικό μου)
2 κεσεδάκια γιαούρτι
3 κεσεδάκια νερό
2-3 σκελίδες σκόρδο, ανάλογα με το γούστο μας
1 κουταλιά της σούπας άνηθο ψιλοκομένο
2 κουταλιές της σούπας ελαιόλαδο
αλάτι, πιπέρι κατά βούληση
Κόβουμε το αγγούρι σε κυβάκια, ή το τρίβουμε σε τρίφτη. ΄Το βάζουμε μέσα σε μια σουπιέρα, προσθέτουμε το γιαούρτι, το νερό, το σκόρδο λιωμένο, τον άνηθο ψιλοκομμένο, το λάδι, αλάτι, πιπέρι ανακατεύουμε κι αυτό είναι. Η σούπα είναι έτοιμη. Κάποτε δοκίμασα μια εκδοχή ταρατόρ με χοντροκομμένα καρύδια και μια κουταλιά ξύδι. Δεν ήταν κακό, όμως εγώ το προτιμώ σκέτο και πιο ανάλαφρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου