Τα λόγια για να περιγράψεις την Χάρις Αλεξίου μοιάζουν πάντα φτωχά. Όχι μόνο γιατί είναι μοναδική σε αυτό που κάνει με τη φωνή της, όχι μόνο για τις εκατοντάδες επιτυχίες της, αλλά κυρίως για αυτό το συναίσθημα που γεννά σε κάθε ακροατή η ερμηνεία της.
Η ψυχή της, αυτή που βγαίνει σε κάθε λέξη, αυτή που κρύβεται πίσω από κάθε ζεστό βλέμμα, αυτή που της δίνει την ενέργεια να συνεπαίρνει τα πάντα σε κάθε της εμφάνισή είναι αυτό που κάνει το κοινό να την ακολουθεί πιστά σε κάθε της βήμα, να την αποκαλεί με το μικρό της όνομα, να την θεωρεί δικό του άνθρωπο.
Η Χαρούλα πάντα εκεί, από τους λαϊκούς δρόμους του Καλδάρα, στην ευαισθησία του Λοΐζου και μετά στη φλόγα του «Δι ευχών» και την συναυλία στο Ρόδον, στις μελωδίες του Μικρούτσικου, στις μπαγκέτες του Αντύπα, στους στίχους της Λίνας.
Και πέρα και πάνω από όλα η Χάρις Αλεξίου με τις δικές της δημιουργίες, τα δικά της λόγια στο πιάνο, τα δικά της ακόρντα στην κιθάρα.
Το ίδιο πρόσωπο να συντροφεύει τους Έλληνες σε κάθε τους βήμα, κάθε χαρά και λύπη, κάθε προσωπική εξέλιξη ή αβάσταχτο πόνο.
Η Χαρούλα Αλεξίου άκουσε την ψυχή της και αποφάσισε να σταματήσει από τις ζωντανές εμφανίσεις. Αν και στεναχώρησε το κοινό της όλοι ήξεραν ότι για να το πράττει έχει δίκιο.
Μετά όμως από αυτή την απόφαση -για την ακρίβεια λίγο καιρό πριν- ήρθαν σπουδαίοι ρόλοι, συνεργασίες στο Εθνικό Θέατρο, η Επίδαυρος, η αγάπη με τον Γιώργο Νανούρη και ένα υπέροχο «Χειρόγραφο» που μιλούσε για την ζωή της.
Σήμερα είναι αυτή που επέλεξε να συμμετάσχει στην πετυχημένη σειρά του Χριστόφορου Παπακαλιάτη στο MEGA «Μaestro» και κλέβει πάλι τις εντυπώσεις.
Η Χάρις Αλεξίου σταμάτησε από τις ζωντανές εμφανίσεις αλλά δεν σταμάτησε να δημιουργεί, με τον δικό της τρόπο, συνεχώς καινούργια πράγματα. Με την καλλιτεχνική διεύθυνση του γιού της Μάνου Θεοφίλου ετοιμάζουν με νέα δισκογραφική δουλειά με τίτλο «Reworks Project».
Νέα προσέγγιση σε αγαπημένα τραγούδια, νέος ήχος, νέα ματιά, νέοι άνθρωποι σε κομμάτια που αγαπάμε πολύ και σε άλλα που καλούμαστε να ανακαλύψουμε.
Η Χάρις Αλεξίου μίλησε αποκλειστικά στο in για αυτή την νέα δουλεία, τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη αλλά και τη δισκογραφία και τα -πιθανά- απωθημένα της. Μαζί μας στη συνέντευξη και ο Μάνος Θεοφίλου, ψυχή αυτής της δουλειάς, που συμμετείχε με μεγάλο ενδιαφέρον στην κουβέντα μας.
Πώς προέκυψε το «Reworks Project»;
Πρόκειται για ένα νέο στοίχημα, όχι βέβαια πολύ νέο για μένα γιατί δεν είναι πρώτη φορά που συνεργάζομαι με νέα παιδιά μιας και είμαι τόσα πολλά χρόνια στο χώρο.
Είναι ένα διαφορετικό project και αυτό ξεκινάει από το Μάνο Θεοφίλου, ο οποίος ασχολείται με ό,τι έχω κάνει μέχρι τώρα, και είχε τη σκέψη να ξαναδουλέψει πάνω σε τραγούδια μου και να τα δει με μια νέα ματιά. Έτσι όπως θα τα έβλεπε ένας νέος άνθρωπος με μια διαφορετική ενορχήστρωση και στήσιμο ενός τραγουδιού. Ευτυχώς είναι αρκετά τα τραγούδια που έχω πει και έτσι τα παιδιά έχουν την δυνατότητα να επιλέξουν κομμάτια που θα τους αρέσει πολύ να δουλέψουν πάνω σε αυτά
Το πρώτο τραγούδι που κυκλοφόρησε είναι ο «Άνθρωπος του κάβου», σε μουσική και στίχους δικούς μου. Δουλεύονται ήδη αρκετά τραγούδια και φιλοδοξούμε μέσα στο 2023 να έχει ολοκληρωθεί ο δίσκος και να βγει σε φυσικό προϊόν. Εγώ θα ήθελα να κυκλοφορήσει και σε βινύλιο.
Μ.Θ.: Ο «Άνθρωπος του κάβου» έγινε από τον Ερμή Γεραγίδη (Ermis) και τον Ισίδωρο Κιλούδη (Issy Beats). Με τον Ισίδωρο είμαστε χρόνια συνεργάτες και τον Ερμή τον άκουσα στις δουλειές που έχει κάνει με τον Good Job Nicky και μου άρεσε πολύ.
Ακούγοντας το συγκεκριμένο τραγούδι, είναι αρκετά «πειραγμένο» σε σχέση με το πρωτότυπο. Σε αυτό το πλαίσιο θα κινηθεί όλος ο δίσκος;
Τα παιδιά έχουν δώσει μια αισθητική δική τους αλλά έχουμε ακούσει και δείγμα δουλειάς τους. Δεν θα πάω να κάνω και τραπ (γέλια). Είναι όμως ένα τελείως διαφορετικό άκουσμα. Έτσι φαίνεται και η διαχρονικότητα ενός τραγουδιού, δεν γίνεται παντού αυτό. Υπάρχουν τραγούδια που μπορεί να μην εκφράζουν πια τον τραγουδιστή ή και τον δημιουργό. Διαλέξαμε τραγούδια που έχουν ακόμα κάτι να μας πουν, που είναι πέρα από το χρόνο.
Με έχει εντυπωσιάσει το πώς έχει βρει ο Μάνος αυτό το ρεπερτόριο από διάφορες ηχογραφήσεις που έχω κάνει, γιατί δεν είναι οι αρχικές. Σε αυτό το τραγούδι χρησιμοποιήθηκε ηχογράφηση που δεν κυκλοφόρησε ποτέ, αλλά θα υπάρχουν και ηχογραφήσεις από live και άλλες από στούντιο. Ο «Άνθρωπος του κάβου» είναι από τα «κρυφά» τραγούδια αλλά οι κύριοι που εργάζονται πάνω σε αυτά δεν θα άφηναν εκτός και μεγάλες επιτυχίες.
Υπάρχει κάποιο τραγούδι που προσπαθήσετε αλλά δεν καταφέρετε να αλλάξετε ικανοποιητικά;
Τα παιδιά δουλεύουν πολλά τραγούδια, μπορεί στο τέλος να μην κυκλοφορήσουν όλα, αλλά ότι έχουν χωθεί μέσα στον πολιτισμό αυτών των τραγουδιών είναι πολύ σημαντικό.
Μ.Θ.: Μπορεί να μην μπορέσουμε να δώσουμε νέα προοπτική σε κάποιο τραγούδι που να είναι καλύτερη από την πρώτη. Όταν πιάσαμε το «Όλα σε θυμίζουν» ήταν ύμνος. Ότι και να κάναμε ήταν τόσο λίγο… Δεν μπορείς αυτό το τραγούδι να το ακουμπήσεις, είναι αυτό που είναι.
Χ.Α.: Και όχι επειδή είναι πιο καλό από άλλα. Αλλά επειδή έχει φτιαχτεί έτσι, να παίζεται μόνο με μια κιθάρα. Έχουν γίνει προτάσεις και στο παρελθόν για διασκευές αλλά ποτέ δεν πέτυχε κάτι.
Ακουμπάμε όμως ιστορικά τραγούδια αλλά με πολύ σεβασμό και με πολύ μικρή απόκλιση από αυτό που θα περίμενε κάποιος να ακούσει σε σχέση με το πρωτότυπο. Στα τραγούδια που έχω γράψει εγώ είμαστε και πιο τολμηροί. Όταν είναι οι στίχοι και η μουσική δικοί μου, υπάρχει μεγαλύτερη ελευθερία.
Τι κάνει αυτή τη δουλειά ξεχωριστή;
Με ιντριγκάρει πολύ αυτή η δουλειά. Να βλέπω πώς δουλεύουν τα παιδιά, πώς προτείνουν νέα πράγματα, υπάρχει ένα είδος σεναρίου για το κάθε τραγούδι. Μου αρέσει πολύ που μου το στέλνουν να το ακούσω. Καμία φορά γκρινιάζω, άλλες φορές λέω ‘τι ωραίο που είναι’ αλλά τελικά δεν αρέσει σε αυτούς. Μετά από 50 χρόνια υπάρχει ακόμα ένα ενδιαφέρον και κάτι που με κινητοποιεί, αλλά όχι μόνο εμένα. Γιατί καμία φορά υπάρχει κάτι που κινητοποιεί εμάς αλλά δεν κινητοποιεί τους άλλους.
Υπάρχει περίπτωση να ξαναμπείτε στο στούντιο;
Δεν το αποκλείω. Είπα ότι τελείωσαν για εμένα τα live αλλά δεν αποκλείω το στούντιο, γιατί ποτέ δεν ξέρω πότε θα μου έρθει η όρεξη να γράψω ξανά κάτι. Είχα ανάγκη να περάσει ένα διάστημα ώστε να δω τα πράγματα λίγο από απέναντι. Όσο ήμουν σε αυτό το συναίσθημα του ‘γειά σας φεύγω’ δεν μπορούσα. Θέλεις το χρόνο σου και για να το αποδεχθείς και για να δεις αν έχεις κάνει λάθος. Γιατί μπορεί να έχεις κάνει και λάθος. Είχα την ανάγκη να πάρω αυτή την απόσταση και μπορεί να μην μου έχει τελειώσει κιόλας αυτό. Αλλά είναι πολύ χρήσιμο να συμβεί για να ξαναδώ, αν το ξαναδώ, με άλλο κέφι. Και μπορεί να πιάσω ξανά την κιθάρα ή να κάτσω στο πιάνο και να ξαναγράψω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου