Το έπος της «κωλοτούμπας», της δραχμολογίας, των capital controls και της “διαπραγμάτευσης” με το βλέμμα στο βάθος του γκρεμού, φαίνεται πως αναβιώνει εν έτει 2025, με συγκεκριμένο στόχο. Το σενάριο, γνωστό, Τσίπρας, ο μοιραίος. Ο λαβύρινθος όμως, φρεσκοβαμμένος.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, χωρίς να μασήσει τα λόγια του αλλά και χωρίς να δώσει διευθύνσεις, πέταξε καρφιά από το βήμα της Βουλής. Έδειξε με το δάχτυλο τον Αλέξη Τσίπρα, λες και ο χρόνος δεν έχει κυλήσει ούτε λεπτό από τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε κουμάντο και η χώρα ακροβατούσε πάνω από το ευρώ. Αλλά το θέμα δεν είναι μόνο ποιον δείχνεις, είναι και γιατί το κάνεις. Και ο λόγος μάλλον είναι πως κάπου αλλού η φωτιά καίει και καπνίζει πολύ.
Γιατί όταν το κράτος αρχίζει να τρίζει – με επιδοτήσεις, φιάσκα στην εξωτερική πολιτική και εσωτερικές μουρμούρες – τότε ανασύρεται η παλιά, καλή συνταγή… φόβος, μνήμες και εσωκομματική ενότητα μέσω κοινών εχθρών. Γιατί δεν έμεινε μόνο στον Τσίπρα ο πρωθυπουργός. Στόχευσε και τον Βαγγέλη Μαρινάκη. Όχι ονομαστικά, αλλά με εκείνα τα χαρακτηριστικά υπονοούμενα περί «γνωστών κέντρων» που «ξεπλένουν» τα σκοτάδια του παρελθόντος.
Μόνο που πρακτικά οι παραλήπτες φαίνεται πως ήταν και άλλοι ισχυροί του επιχειρείν – όπως ο Δημήτρης Μελισσανίδης, που σύμφωνα με πληροφορίες, έχει ανοίξει διαύλους επικοινωνίας με τον Τσίπρα και φέρεται να ζυγίζει το νέο πολιτικό σκηνικό με… ενδιαφέρον. Η σκακιέρα, λοιπόν, αλλάζει – και δεν είναι μόνο τα πιόνια που μετακινούνται.
Όταν το πολιτικό θρίλερ μπλέκει με επιχειρηματικές ίντριγκες, media-κές υπονοούμενες συγκρούσεις και παλιούς λογαριασμούς, τότε το θέαμα γίνεται στρατηγική. Είναι εργαλείο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου