Η έρευνα που παρουσίασε η κ. Τζ. Μαυροπούλου σε εκδήλωση του Ινστιτούτου για τη Σοσιαλδημοκρατία IN Social τις προηγούμενες ημέρες, έρχεται να επιβεβαιώσει κάτι που πολλοί από εμάς έχουμε αντιληφθεί: οι Έλληνες πολίτες εκπροσωπούνται από μια πολιτική τάξη που μοιάζει να ζει σε άλλο σύμπαν, κοινώς “στον δικό τους κόσμο”!
Και δεν πρόκειται για υπερβολή. Σύμφωνα με την έρευνα, μιλάμε για μια Βουλή όπου κυριαρχούν άνδρες άνω των 60, με υψηλό μορφωτικό επίπεδο, προερχόμενοι από τις ανώτερες κοινωνικές τάξεις και με θητεία στην τοπική αυτοδιοίκηση — ένα μονοδιάστατο στελεχιακό μοντέλο που αναπαράγεται ξανά και ξανά. Ένα μοντέλο που, όπως πολύ εύστοχα σημειώνει η ερευνήτρια, οδηγεί στη δημιουργία καριεριστών πολιτικών, αποκομμένων από την καθημερινότητα και τις ανάγκες της κοινωνίας.
Τα στοιχεία μιλούν από μόνα τους:
- 255 βουλευτές (87%) προέρχονται από την ανώτερη κοινωνική τάξη.
- Μόλις 20 βουλευτές (6,9%) έχουν καταγωγή από την κατώτερη τάξη.
- Μόνο 18 βουλευτές (6,1%) ανήκουν στην εργατική τάξη.
Σε μια κοινωνία όπου η πλειοψηφία των ανθρώπων παλεύει με μισθούς των 700 ευρώ, ενοίκια που φτάνουν τον ουρανό, ακρίβεια και εργασιακή ανασφάλεια, πώς είναι δυνατόν σχεδόν ολόκληρη η κοινοβουλευτική εκπροσώπηση να προέρχεται από τα πιο εύπορα στρώματα;
Πόσο ρεαλιστικό είναι να περιμένουμε ότι αυτοί οι άνθρωποι —ανεξάρτητα από τις προθέσεις τους— μπορούν να “αφουγκραστούν” τον φοιτητή που δουλεύει δύο δουλειές για να πληρώσει το ενοίκιο, τη μητέρα που ζει με τον κατώτατο μισθό ή τον εργάτη που τρέμει για το μέλλον του;
Ακόμη πιο εξοργιστικό είναι ότι, παρά την υποχρεωτική ποσόστωση 40% στα ψηφοδέλτια, μόνο 69 από τους 300 βουλευτές είναι γυναίκες. Και κάπου εδώ το σύστημα δείχνει τα όριά του:
Όταν η ποσόστωση λειτουργεί μόνο ως “γραφειοκρατική υποχρέωση” των κομμάτων και όχι ως πολιτική απόφαση ενίσχυσης της ισότητας, το αποτέλεσμα είναι μια Βουλή που δεν αντικατοπτρίζει ούτε κατά προσέγγιση τον πληθυσμό της χώρας.
Η εικόνα είναι ξεκάθαρη: η πολιτική έχει γίνει σπορ γι’ αυτούς που έχουν λύσει τα προβλήματά τους.
Αν έχεις οικονομική ασφάλεια, κοινωνικές προσβάσεις, ισχυρό δίκτυο και χρόνο, τότε μπορείς να μπεις στο παιχνίδι. Αν όμως είσαι εργαζόμενος που χτυπάει 10ωρα, αν ζεις με άγχος για το πώς θα πληρώσεις τους λογαριασμούς, τότε ο δρόμος για την πολιτική συμμετοχή είναι σχεδόν κλειστός.
Έτσι καταλήγουμε να μας κυβερνούν άνθρωποι που:
- Δεν γνωρίζουν τι σημαίνει να αγωνιάς για το ενοίκιο.
- Δεν έχουν ζήσει την ασφυκτική πίεση του χαμηλού μισθού.
- Δεν έχουν καμία επαφή με την εργασιακή ανασφάλεια.
- Αδυνατούν να καταλάβουν τον θυμό, την κούραση, την απογοήτευση του μέσου πολίτη.
- Δεν νιώθουν τον φόβο του να κυκλοφορείς σε συνοικίες με αυξημένη παραβατικότητα (μιας και διαμένουν σε χλιδάτα προάστια, φρουρούμενοι από τους σωματοφυλακές τους).
Και όταν δεν γνωρίζεις αυτά τα βασικά, όταν δεν τα έχεις ζήσει, όσο καλή πρόθεση κι αν έχεις, δεν μπορείς να νιώσεις τον σφυγμό της κοινωνίας.
Αποφάσεις που δεν πατάνε στην πραγματικότητα. Νομοσχέδια που γράφονται “από τα πάνω” για να εξυπηρετούν τους άνω. Διεκπεραιωτικές τακτικές και μεθοδεύσεις.
Φοροεισπρακτικές και μόνο στοχεύσεις έναντι των ήδη ταλαιπωρημένων πολιτών. Αδυναμία κατανόησης των νέων, των ευάλωτων, των εργαζομένων, των γυναικών. Πολιτικές που μοιάζουν να απευθύνονται σε μια άλλη χώρα.
Και τι μένει τελικά σε εμάς; Να παρατηρούμε μια πολιτική τάξη, που στην ουσία φτιάχνει πολιτικές για ανθρώπους τους οποίους δεν γνωρίζει, δεν συναντά, δεν ακούει και δεν βιώνει.
Αν θέλουμε πραγματική δημοκρατία, αν θέλουμε πολιτική κοντά στην καθημερινότητα, αν θέλουμε δικαιοσύνη, ισότητα και προκοπή, τότε χρειάζεται μια ριζική ανατροπή:
- Περισσότεροι νέοι στη Βουλή.
- Περισσότερες γυναίκες σε θέσεις αποφάσεων.
- Πολίτες από τα χαμηλά στρώματα, από την εργατική τάξη, από το πραγματικό πεδίο του αγώνα.
Άνθρωποι που δεν μιλούν “για χάρη του λαού”, αλλά από την εμπειρία του λαού. Γιατί δημοκρατία δεν είναι να αποφασίζουν για εμάς όσοι ζουν σε άλλον κόσμο.
Δημοκρατία είναι να αποφασίζουμε μαζί — και αυτό σήμερα δεν συμβαίνει.
Σε αυτό το πλαίσιο, αξίζει να σημειώσουμε μια πολύ ενδιαφέρουσα αντίθεση: σύμφωνα με το “Πόθεν έσχες” (δήλωση περιουσιακής κατάστασης του 2024), ο Πρόεδρος της ΝΙΚΗΣ αποδείχθηκε ότι είναι από τους λίγους μέσα στο Κοινοβούλιο που ζει με τα ίδια οικονομικά δεδομένα που ζει ο μέσος Έλληνας πολίτης— ένας πολιτικός που δεν έχει ζήσει με πλεονάσματα, ούτε απολαμβάνει οικονομικά προνόμια, και που γνωρίζει την καθημερινή πάλη. Αυτό δεν είναι μόνο συμβολικό· είναι μήνυμα. Διότι αυτή η αυθεντικότητα τον κάνει πραγματικά εκπρόσωπο του λαού και όχι μέλος μιας πλούσιας ελίτ.
Οι αριθμοί της έρευνας δεν αφήνουν περιθώρια αμφιβολίας: Η πολιτική εκπροσώπηση στην Ελλάδα είναι βαθιά άνιση, ταξική και περιορισμένη. Ήρθε η ώρα να απαιτήσουμε μια Βουλή που να μοιάζει με εμάς, όχι με μια μικρή, κλειστή, καλοαναθρεμμένη ελίτ.
Ας μπούνε στο Κοινοβούλιο απλοί άνθρωποι, που μοχθούν καθημερινά, που καταλαβαίνουν τι σημαίνει ανασφάλεια, τι σημαίνει να μην φτάνει ο μισθός — γιατί αυτοί γνωρίζουν τις ανάγκες της κοινωνίας και μπορούν, πραγματικά, να τη φέρουν πιο κοντά στη δημοκρατία.
Αλλιώς, θα συνεχίσουμε να αφήνουμε τη μοίρα μας σε ανθρώπους που —όπως φαίνεται— είναι στον δικό τους, αποστειρωμένο, ασφαλή “κόσμο!”, κοινώς στην “κοσμάρα τους”, με όποια επικινδυνότητα φέρει αυτό!
Κορίνα Τριανταφύλλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου