Η αγωνία για το ποιος θα καθίσει –όταν έρθει η ώρα– στον αρχιεπισκοπικό θρόνο φουντώνει ξανά στους διαδρόμους της Ιεραρχίας, με ψιθύρους που ταξιδεύουν από μητροπολιτικό γραφείο σε μητροπολιτικό γραφείο. Κι όμως, όσοι ελπίζουν σε άμεση «διαδοχή» μάλλον βιάζονται. Ο Ιερώνυμος δεν δείχνει την παραμικρή διάθεση να κουνήσει μαντήλι. Αν κάποιοι αφήνουν κρυφές προσευχές για… θεϊκή παρέμβαση, καλύτερα να μην το πολυλογούν – μπορεί να μην τους βγει σε καλό.
Παρόλα αυτά, το παρασκήνιο δουλεύει υπερωρίες. Στον στενό κύκλο του Αρχιεπισκόπου όλοι ξέρουν πως το παιχνίδι της επόμενης μέρας θα παιχτεί σε δύο ταχύτητες. Αν η ώρα της κρίσης χτυπήσει νωρίς, τότε δύο ονόματα συγκεντρώνουν τα φώτα. Ο Μητροπολίτης Σύρου Δωρόθεος, έμπειρος, μετριοπαθής, αλλά με βαθιές ρίζες στον εκκλησιαστικό μηχανισμό, και απέναντί του ο Μητροπολίτης Χαλκίδας Χρυσόστομος, που εδώ και καιρό χτίζει προφίλ αθόρυβης, αλλά στιβαρής παρουσίας.
Και οι δύο κινούνται με προσοχή, χωρίς κραυγές, χωρίς επίδειξη. Σαν παίκτες που γνωρίζουν ότι το παραμικρό παραπάτημα μπορεί να τους στοιχίσει τη μεγάλη τους στιγμή. Όμως το εκκλησιαστικό παιχνίδι δεν είναι αγώνας δρόμου, είναι μαραθώνιος. Γι’ αυτό και, αν η διαδοχή καθυστερήσει, το σκηνικό αλλάζει δραματικά.
Εκεί μπαίνει δυναμικά στο προσκήνιο ο Γαβριήλ, ο Μητροπολίτης Νέας Φιλαδέλφειας – Νέας Ιωνίας – Νέου Ηρακλείου. Νεότερος, επικοινωνιακός, με εικόνα που κερδίζει εντυπώσεις ακόμη κι εκτός εκκλησιαστικού χώρου, θεωρείται από πολλούς το «σίγουρο χαρτί» για την επόμενη εποχή. Στους διαδρόμους ακούγεται πως, αν δοθεί ο χρόνος, θα μαζέψει όχι απλώς ψήφους, αλλά ρεύμα που δύσκολα θα ανακοπεί.
Οι ψίθυροι μάλιστα λένε ότι αρκετοί μητροπολίτες που σήμερα κρατούν ουδέτερη στάση, βλέπουν ήδη τον Γαβριήλ ως τη μορφή που μπορεί να συνδέσει την παράδοση με τη σύγχρονη εποχή. Μια «γέφυρα» ανάμεσα στην παλιά φρουρά και στη νέα πραγματικότητα που χτυπά την πόρτα της Εκκλησίας. Όσο ο χρόνος κυλά, τόσο περισσότερο ενισχύεται η θέση του – και όσοι το παρακολουθούν διακριτικά το ξέρουν καλά.
Η Ιεραρχία, βέβαια, δεν μιλά. Προτιμά τα κλειστά στόματα, τις χαμηλές κουβέντες και τα νεύματα σε διαδρόμους που μυρίζουν λιβάνι και εξουσία. Κανείς δεν τολμά να εκτιμήσει πότε θα ανάψει το «πράσινο φως». Όμως όλοι καταλαβαίνουν πως, όταν έρθει εκείνη η στιγμή, δεν θα υπάρξει περιθώριο για δεύτερες σκέψεις. Η μάχη θα έχει ήδη κριθεί.
Και μέχρι τότε; Σιωπή, σταυροκοπήματα… και παιχνίδι υπομονής. Γιατί ο αρχιεπισκοπικός θρόνος δεν αλλάζει χέρια με φασαρία. Αλλά με ψιθύρους που ακούγονται πολύ πιο δυνατά απ’ όσο νομίζει κανείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου