Εικόνες γροθιά στο στομάχι στην οδό Ακαδημίας για μια κοινωνία που αδιαφορεί[video]

ΑΠΟ ΤΟ Kefalonia Focus 

ΓΡΑΦΕΙ ΟΜΑΚΗΣ ΛΕΚΑΤΣΑΣ

Υπάρχουν στιγμές που μια εικόνα δεν απλώς σε αγγίζει — σε συνταράσσει, σε διαλύει, σε αφήνει ακίνητο μπροστά στην ωμή αλήθεια.

Τέτοιες εικόνες κατέγραψε η Χριστίνα Νεοφύτου στην οδό Ακαδημίας, μέσα σε μια νύχτα που η βροχή έπεφτε σαν τιμωρία από τον ουρανό.

Εικόνες που σοκάρουν, που τραυματίζουν τη συνείδηση, που μας αναγκάζουν να αναλογιστούμε ποιοι είμαστε και προς τα πού πορευόμαστε. Εικόνες γροθιά στο στομάχι για την κοινωνία μας και για την ίδια την ανθρώπινη αξιοπρέπεια κατέγραψε η Χριστίνα Νεοφύτου, περπατώντας νύχτα στην οδό Ακαδημίας, μέσα σε καταρρακτώδη βροχή.

Αυτές οι εικόνες είναι μαχαιριά. Είναι ντροπή. Είναι μια σιωπηλή κραυγή που σκίζει την πόλη και μας φωνάζει ότι αποτύχαμε. Αποτύχαμε να προστατεύσουμε το στοιχειώδες: την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Αποτύχαμε να δούμε πίσω από τα πρόσωπα, πίσω από τις ταμπέλες, πίσω από την αδιαφορία που μας έχει γίνει συνήθεια.

Στο κέντρο της Αθήνας, σε έναν από τους πιο πολυσύχναστους δρόμους της πόλης, ένας άνθρωπος –ένας συμπολίτης μας– προσπαθούσε να κοιμηθεί πάνω σε ένα παγκάκι, βρεγμένος μέχρι το κόκαλο, ακάλυπτος, αβοήθητος, εκτεθειμένος στην παγωνιά και στην αδιαφορία. Ένα σώμα τυλιγμένο όσο μπορούσε, με ό,τι είχε, κάτω από τον ουρανό που άνοιγε με μανία· μια εικόνα που δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνειών: η φτώχεια και η εγκατάλειψη δεν κρύβονται πια.

Η εικόνα αυτή δεν είναι μεμονωμένη, δεν είναι μια «στιγμή». Είναι το σύμπτωμα μιας κοινωνίας που έχει αρχίσει να συνηθίζει το αδιανόητο, να αποδέχεται το απαράδεκτο, να προσπερνά τον πόνο σαν να είναι ένα ακόμη αστικό τοπίο.

Όμως, δεν πρέπει να συνηθίσουμε.

Δεν επιτρέπεται να συνηθίσουμε.

Κάθε άνθρωπος που κοιμάται στον δρόμο είναι μια κραυγή για βοήθεια που δεν ακούστηκε, μια αποτυχία των δομών μας, μια πληγή στο συλλογικό μας πρόσωπο. Δεν είναι «ο άστεγος». Είναι ο Γιάννης, η Μαρία, ο πατέρας, η μάνα, ο φίλος που κάποτε είχε ζωή, σπίτι, όνειρα. Και τώρα παλεύει όχι για να ζήσει, αλλά για να επιβιώσει.

Οι εικόνες αυτές, όσο σκληρές κι αν είναι, πρέπει να λειτουργήσουν ως αφύπνιση.

Ως υπενθύμιση ότι η αλληλεγγύη δεν είναι φιλανθρωπία· είναι υποχρέωση.

Ότι η φροντίδα για τους πιο αδύναμους δεν είναι επιλογή· είναι ο δείκτης πολιτισμού μιας κοινωνίας.

Η βροχή στην Ακαδημίας θα σταματήσει.

Το κρύο θα περάσει.

Αλλά οι άνθρωποι στον δρόμο θα παραμένουν εκεί — μέχρι να αποφασίσουμε συλλογικά πως καμία κοινωνία δεν μπορεί να θεωρείται σύγχρονη όταν αφήνει τους πολίτες της να κοιμούνται στα παγκάκια.

Ίσως, τελικά, η πιο δυνατή εικόνα δεν είναι ο άνθρωπος στο βρεγμένο παγκάκι.

Είναι η δική μας αντανάκλαση καθώς προσπερνάμε.

ΠΗΓΗ