Ο άνθρωπος διασφαλίζει τη συνέχεια του ονόματός του στο χρόνο μέσω της υστεροφημίας του, της εξιστόρησης των ανδραγαθημάτων του από τις κατοπινές γενιές. Μέσω της διαιώνισης της ταυτότητάς του στο μέλλον δεν περνάει το όνομά του στη λήθη. Υπό αυτή την έννοια, η υστεροφημία αποτελεί υποκατάστατο της αθανασίας. Ο άνθρωπος, έχοντας επίγνωση ότι δεν δύναται να ζήσει για πάντα, το μέγιστο στο οποίο μπορεί να αποβλέπει προς αυτή την κατεύθυνση είναι οι πράξεις του να ηχούν στην αιωνιότητα. Στην αρχαία Ελλάδα η υστεροφημία ήταν το αποκορύφωμα της καταξίωσης ενός ανθρώπου, η ανεξίτηλη σφραγίδα των θριάμβων του.
Οι Έλληνες παρέδωσαν στον παγκόσμιο πολιτισμό την έννοια του πολίτη, της πολιτείας και της δημοκρατίας, της δημοκρατίας εκείνης που το όνομά της κυκλοφορεί ευρύτατα σήμερα, όχι όμως και η ουσία της. Οι αρχαίοι Έλληνες ήταν ίσοι στο λόγο, όταν συναθροίζονταν στην Πνύκα και οι αποφάσεις λαμβάνονταν από όλους. Ήταν ίσοι στο λόγο και στη σκέψη ίσοι. Αυτό το αγαθό είναι και η τιμή της ελευθερίας.
Οι αρχαίοι Έλληνες έδωσαν και τη φιλοσοφία, ένα μεγάλο αγαθό. Το σύστημα των εννοιών, με το οποίο προσπάθησαν οι Έλληνες να κατανοήσουν τ’ ανθρώπινα. Είναι μερικά αγαθά που δημιούργησαν οι Έλληνες οικουμενικά και είναι αυτά που τους καθιερώνουν ως κοσμοϊστορικό λαό.
Τα οικουμενικά αυτά αγαθά βρίσκονται μέσα στο κλασσικό μέγεθος των αρχαίων Ελλήνων, στο μετακλασσικό μέγεθος του Μ. Αλεξάνδρου, που δεν πολέμησε για να κατακτήσει την Ασία, αλλά για να ιδρύσει την οικουμένη. Είναι ο οδηγός της οικουμένης ο Αλέξανδρος. Αυτό είναι το βίωμα και το τρομακρικό όνειρό του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου