Νέο «λάδωμα» της Kυβέρνησης προς τα κανάλια – Ποτέ η προπαγάνδα δεν ήταν τόσο ακριβή

 Σε μια περίοδο όπου η κοινωνία βράζει, η ακρίβεια γονατίζει τα νοικοκυριά και η εμπιστοσύνη των πολιτών προς την κυβέρνηση βρίσκεται στο ναδίρ, το Μαξίμου φαίνεται να αναζητά… άλλους τρόπους για να αποκαταστήσει την εικόνα του. Όχι με έργα, όχι με λύσεις, αλλά —όπως καταγγέλλεται— με μια γενναία ενίσχυση στα ΜΜΕ, η οποία μυρίζει περισσότερο πολιτική σκοπιμότητα παρά δημόσιο συμφέρον.

Με δύο προκηρύξεις ύψους συνολικά 70 εκατομμυρίων ευρώ, το Υπουργείο Ψηφιακής Διακυβέρνησης ανοίγει τον δρόμο για μια χρηματοδοτική ένεση προς τη Digea—δηλαδή προς τους ίδιους τους καναλάρχες. Και όλα αυτά την ώρα που οι τηλεθεατές αναρωτιούνται γιατί οι οθόνες τους έχουν μετατραπεί σε πλυντήρια κυβερνητικών αφηγημάτων.

Η πρώτη προκήρυξη μιλά για παραγωγές πολιτιστικού χαρακτήρα. Ωραία λόγια, ωραίες προθέσεις. Όμως η πραγματικότητα —όπως συχνά συμβαίνει— κρύβεται στις λεπτομέρειες.

Οι δικαιούχοι δεν είναι οι ίδιοι οι τηλεοπτικοί σταθμοί, αλλά αποκλειστικά οι πάροχοι ευρυεκπομπής. Στην πράξη: η Digea και μόνο. Και έτσι, με μία μόνο προκήρυξη, εξασφαλίζεται ότι οι χρηματοδοτήσεις θα γυρίσουν στους μετόχους της—δηλαδή στα μεγάλα κανάλια.

Με πρόσχημα ταινίες, σειρές, πολιτιστικά θέματα, ανοίγεται ένα χρυσοφόρο μονοπάτι επάνω στο οποίο μπορούν να περπατήσουν άνετα υπεργολάβοι, νέες προσλήψεις, συμβάσεις έργου και κάθε είδους “αναγκαία δαπάνη”. Δηλαδή, ένα πλαίσιο κομμένο και ραμμένο για προσλήψεις ημετέρων, για νέες εξαρτήσεις, για χτίσιμο δικτύων επιρροής.

Η περιφέρεια εκτός

Η πρόσκληση αποκλείει τους περιφερειακούς σταθμούς —όσους δηλαδή βρίσκονται κοντά στις τοπικές κοινωνίες. Εκεί όπου οι πολίτες βιώνουν άμεσα την εγκατάλειψη και θα είχαν κάθε λόγο να ασκούν κριτική.

Η κυβέρνηση, λοιπόν, δείχνει να προτιμά να επενδύσει εκεί όπου παίζεται το πολιτικό παιχνίδι: στους μεγάλους τηλεοπτικούς σταθμούς της Αθήνας, όπου ένα ευνοϊκό χαμόγελο on air αξίζει περισσότερο από χίλιες κυβερνητικές ανακοινώσεις.

Η δεύτερη προκήρυξη

Μετά από χρόνια παραπόνων των πολιτών για το κακό ψηφιακό σήμα σε δεκάδες περιοχές, η κυβέρνηση αποφασίζει ξαφνικά να διαθέσει 45 εκατομμύρια ευρώ. Μόνο που τα κριτήρια σχεδόν αποκλείουν τους τοπικούς παρόχους και αφήνουν ως μοναδικό πρακτικό αποδέκτη… πάλι το ίδιο συστημικό δίκτυο.

Δικαιώματα συχνοτήτων, δεκαετής εμπειρία, τεχνικές απαιτήσεις που ελάχιστοι πληρούν—ένα πλαίσιο που περισσότερο μοιάζει με πρόσκληση ειδικού σκοπού παρά με δημόσια πολιτική για την περιφέρεια.

Και έτσι, ενώ οι τοπικές κοινωνίες περιμένουν ακόμη να πιάσουν σήμα, κάποιοι στην Αθήνα πιάνουν… χρηματοδότηση.

Μπορεί η κυβέρνηση να βαφτίζει αυτή την πολιτική στήριξη του πολιτισμού ή αναβάθμιση της ψηφιακής τηλεόρασης. Όμως το αποτέλεσμα μοιάζει αλλόκοτα συγχρονισμένο με τις ανάγκες της: να μαλακώσει η κριτική, να σιωπήσουν οι ενοχλητικές φωνές, να χτιστεί ένα τηλεοπτικό περιβάλλον πιο φιλικό και πιο υπάκουο.

Αντί να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα, επιλέγει να την… μαστορέψει στις οθόνες. Αντί να δώσει χώρο στην κοινωνία, δίνει χρήμα στα κανάλια. Αντί για δημοκρατική λογοδοσία, επιλέγει την επικοινωνιακή περίφραξη.

Και τελικά, το μεγάλο ερώτημα μένει αναπάντητο: Πόσο πληρώνει η δημοκρατία όταν η ενημέρωση “επιδοτείται”; Και ποιος θα την υπερασπιστεί όταν τα φώτα σβήσουν;