H Eυρωπαϊκή Ένωση απέναντι στον Έλληνα αγρότη: Πολιτική επιλογή, όχι αδυναμία.

 Η Ευρωπαϊκή Ένωση απέναντι στον Έλληνα αγρότη: Πολιτική επιλογή, όχι αδυναμία.

*Του Φώτη Αλεξόπουλου

Οι αγροτικές κινητοποιήσεις που συγκλονίζουν την Ευρώπη δεν είναι «παρεξήγηση» ούτε επικοινωνιακή υπερβολή. Είναι το αποτέλεσμα συγκεκριμένων πολιτικών επιλογών. Στην Ελλάδα, όμως, η σύγκρουση παίρνει υπαρξιακά χαρακτηριστικά: ο αγρότης δεν μπορεί πια να ζήσει από τη δουλειά του, ενώ η Ευρωπαϊκή Ένωση που υποτίθεται ότι εγγυάται τη συνοχή και την επισιτιστική ασφάλεια εμφανίζεται ως θεσμικός αντίπαλος.

Ο Έλληνας αγρότης στο πιο αδύναμο σημείο της αλυσίδας.

Ο πρωτογενής τομέας στη χώρα μας λειτουργεί σε συνθήκες ασφυξίας. Κόστος ενέργειας δυσανάλογο με το εισόδημα, καύσιμα χωρίς ουσιαστική στήριξη, εφόδια σε τιμές που καθορίζονται από ολιγοπώλια. Την ίδια στιγμή, ο παραγωγός πουλά κάτω από το κόστος, ενώ ο καταναλωτής πληρώνει ακριβά.

Αυτή η αντίφαση δεν είναι τυχαία. Είναι το αποτέλεσμα μιας ευρωπαϊκής και εθνικής πολιτικής που προστατεύει τα ενδιάμεσα συμφέροντα και όχι τον παραγωγό.

Το Δόγμα της Ε.Ε :Ελεύθερο εμπόριο για τους ισχυρούς και αυστηροί κανόνες για τους αδύναμους.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση επιλέγει να ανοίγει την αγορά της σε προϊόντα τρίτων χωρών, χωρίς ουσιαστικούς ελέγχους και χωρίς ίσους όρους ανταγωνισμού. Ο Έλληνας αγρότης καλείται να εφαρμόσει πράσινες πολιτικές, περιορισμούς και πιστοποιήσεις, την ώρα που ανταγωνίζεται προϊόντα που παράγονται με κόστος και πρακτικές απαγορευμένες εντός ΕΕ.

Αυτό δεν είναι πράσινη πολιτική. Είναι υποκρισία με περιβαλλοντικό άλλοθι.

Η ΚΑΠ στην Ελλάδα: επιδότηση της αδράνειας, όχι της παραγωγής

Η Κοινή Αγροτική Πολιτική θα μπορούσε να είναι εργαλείο στήριξης του αγροτικού εισοδήματος. Στην Ελλάδα, όμως, λειτούργησε με ευθύνη και των ελληνικών κυβερνήσεων, ως μηχανισμός αναπαραγωγής στρεβλώσεων.

Επιδοτήσεις αποσυνδεδεμένες από την πραγματική παραγωγή, δικαιώματα χωρίς υποχρέωση, και ένα σύστημα που ευνόησε όσους είδαν τη γεωργία ως ευκαιρία επιδότησης και όχι ως επάγγελμα. Ο πραγματικός αγρότης έμεινε μόνος.

Πράσινη μετάβαση χωρίς αγρότες

Η «πράσινη μετάβαση» επιβάλλεται χωρίς σχέδιο, χωρίς χρόνο και χωρίς οικονομική στήριξη. Για τον μικρό και μεσαίο Έλληνα αγρότη, δεν είναι μετάβαση αλλά έξοδος. Όταν η περιβαλλοντική πολιτική αγνοεί την κοινωνική πραγματικότητα, παύει να είναι προοδευτική και γίνεται αντικοινωνική.

Μπορεί η ΕΕ να στηρίξει το αγροτικό εισόδημα;

Φυσικά.

Το ερώτημα είναι αν θέλει.

Γιατί αν ήθελε:

θα προστάτευε την εσωτερική παραγωγή,

θα συνέδεε τις ενισχύσεις με την ενεργή αγροτική δραστηριότητα,

θα έβαζε όρια στην αισχροκέρδεια της εφοδιαστικής αλυσίδας,

θα αντιμετώπιζε τον αγρότη ως στρατηγικό πυλώνα και όχι ως πρόβλημα προς διαχείριση.

Το πραγματικό δίλημμα

Η Ελλάδα και η Ευρώπη βρίσκονται μπροστά σε ένα καθαρό πολιτικό δίλημμα: ή αγροτικό εισόδημα ή αγροτική εγκατάλειψη.

Χωρίς αγρότες δεν υπάρχει επισιτιστική ασφάλεια, δεν υπάρχει περιφέρεια, δεν υπάρχει κοινωνική συνοχή. Όποιος θεωρεί ότι ο πρωτογενής τομέας μπορεί να θυσιαστεί στο όνομα των αγορών και των αριθμών, υπονομεύει το ίδιο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.

Οι αγρότες δεν ζητούν προνόμια. Ζητούν να ζήσουν από τη δουλειά τους. Και αυτό, σε μια οργανωμένη πολιτεία, δεν είναι αίτημα.

Είναι υποχρέωση.

Φώτης Αλεξόπουλος

Οικονομολόγος – Πολιτικός Επιστήμονας

Μέλος του ΙΝΚΑ / Γενική Ομοσπονδία Καταναλωτών Ελλάδος