Η αυλή μύριζε χώμα, βασιλικό και καλοκαίρι. Ο ήλιος του απογεύματος έπεφτε λοξά πάνω στις παλιές πλάκες και γέμιζε τον χώρο με εκείνο το χρυσαφένιο φως που μόνο τα παιδικά χρόνια ξέρουν να κρατούν ζωντανό.
Τα παιδιά έτρεχαν ξυπόλυτα. Η Μαρία ζωγράφιζε κουτσό με μια άσπρη πέτρα, ενώ ο μικρός Νίκος κλοτσούσε μια παλιά, ξεφτισμένη μπάλα. Δίπλα τους, πιο μεγάλοι νέοι γελούσαν δυνατά. Ο Γιάννης πέταγε έναν αυτοσχέδιο δίσκο και η Άννα έτρεχε να τον πιάσει με φόρα.
Στην άκρη της αυλής, σε δυο ξύλινες καρέκλες, κάθονταν η γιαγιά Σοφία και ο παππούς Μανώλης. Τα χέρια τους ακουμπούσαν σχεδόν, χωρίς να χρειάζονται λόγια.
«Ακούς τα γέλια, Μανώλη;» είπε η Σοφία με χαμηλή φωνή.
«Μπορεί να μην ακούω όπως παλιά… αλλά τα καταλαβαίνω με την καρδιά», απάντησε εκείνος χαμογελώντας.
Ο Νίκος έτρεξε κοντά τους λαχανιασμένος.
«Παππού! Γιαγιά! Θέλεις να παίξεις κι εσύ;»
Ο Μανώλης γέλασε δυνατά.
«Τα πόδια μου δεν υπακούν πια, αγόρι μου… αλλά τα μάτια μου ακόμα χαίρονται να σε βλέπουν.»
Η Σοφία άπλωσε το χέρι της και χάιδεψε τα μαλλιά του Νίκου.
«Να παίζεις όσο μπορείς, παιδί μου. Αυτές οι στιγμές είναι που μένουν για πάντα.»
Λίγο πιο πέρα, η Άννα κάθισε στο πεζούλι, σκουπίζοντας τον ιδρώτα από το μέτωπό της.
«Θεέ μου, πόσο όμορφα είναι εδώ!» είπε.
«Όμορφα δεν είναι τα μέρη», της απάντησε ο Γιάννης. «Όμορφοι είναι οι άνθρωποι όταν γελάνε μαζί.»
Ο ήλιος κατέβαινε σιγά σιγά. Τα παιδιά συνέχισαν τα παιχνίδια τους, οι νέοι τις κουβέντες τους, και οι ηλικιωμένοι τις μνήμες τους. Όλοι μαζί, στην ίδια αυλή, στην ίδια στιγμή.
Η Σοφία έγειρε το κεφάλι της προς τον Μανώλη.
«Ξέρεις τι φοβάμαι; Μη χαθούν αυτές οι εικόνες.»
Ο Μανώλης έσφιξε απαλά το χέρι της.
«Όσο υπάρχουν άνθρωποι που αγαπούν, τίποτα δεν χάνεται.»
Και έτσι, μέσα στο απλό εκείνο απόγευμα του 1960, η αυλή γέμισε όχι μόνο φως, αλλά και μια αλήθεια που περνά από γενιά σε γενιά: πως όσο υπάρχουν παιδικά γέλια, νεανικά όνειρα και χέρια γεροντικά που τα ευλογούν, η ζωή πάντα θα βρίσκει τρόπο να συνεχίζεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου